W “Białej Księdze Kultu” oraz kilku innych miejscach Kazik wspominał, że cały materiał stworzony przez jego ojca został już wyeksploatowany na “Tacie Kazika” i “Tacie 2” zatem nie ma szans na część trzecią.

Jakiś czas temu okazało się to być nieprawdą – jednak gdzieś teksty Stanisława Staszewskiego jeszcze były i jego syn postanowił je opublikować. W momencie pojawienia się tej informacji serca fanów Kultu z pewnością zabiły szybciej. Nutka zwątpienia pojawiła się chwilę później gdy okazało się, że to nie Kult ale Kazik nagra nowy album i to nie sam ale z Kwartetem Proforma. Z jednej strony była to wielka niewiadoma, z drugiej zaś szansa na wyjście z “kultowego” marazmu, który towarzyszy zespołowi w studio już od wielu lat.

Pierwotny tytuł – “Syn Staszka” w ostatniej chwili został zastąpiony przez cytat z “12 Groszy” no i ostatecznie do rąk fanów trafił “Tata Kazika Kontra Hedora”. Już pierwsza zapowiedź krążka w postaci “Ta droga była daleka” zwiastowała, że może być dobrze. I jest!!

Może i “Ta droga była daleka” tekstowo nie budzi skojarzeń z poprzednimi “Tatami” ale muzycznie jak najbardziej. I to w jakim stylu! Słuchając efektu końcowego pracy tandemu: Kazik / Kwartet mogę bez zawahania powiedzieć, że zmiana otoczenia muzycznego wyszła Kazikowi i albumowi na dobre. Materiał ten nagrany z Kultem atakowałby milionem dęciaków i setką średnio udanych pomysłów, którymi zespół raczy nas od dawna.

Proforma tknęła w 3 część Taty duszę i klimat dwóch poprzednich wydawnictw. Przerwa pomiędzy kolejnymi częściami trwała ponad 20 lat ale w zasadzie w ogóle jej nie słychać. Kazik również brzmi młodziej i zdecydowanie bardziej żywiołowo niż na innych albumach wydanych przez niego w ostatnich latach.

Tekstowo nie ma co oczekiwać rewolucji – 15 nowych utworów (plus intro) jest wyraźnie zbliżonych do twórczości Stanisława, którą już znamy. W jednej z recenzji autor zarzucił “Hedorze” brak szlagieru pokroju “Baranka”. Spójrzmy prawdzie w oczy – czy potrzebujemy drugiego takiego utworu? Moim zdaniem nie. Na “Tacie 2” “Baranka” nie było i wcale nikomu to nie przeszkadzało.

“Tata Kazika Kontra Hedora” przynosi zamiast tego bardzo równy materiał, który ociera się o bardzo różne klimaty. Genialny “1947” przenosi nas na podwórko warszawskiej kamienicy sprzed kilkudziesięciu lat. Fragmenty w podobnym klimacie przynosi również “Jest między nami obcość”. Skocznie i optymistycznie jest w “Klub Cynicznych Egoistów” i “Asystent John” i lekko naiwnym “Gdybym miał kogoś”. Na drugim biegunie stoi “Most”, który prezentuje bardzo depresyjny klimat rodem z “Taty 2”. Podobnie jest w “Zmysłowa i pijana”. Rodzynkiem jest ocierający się o hard rock/metal “Apel poległych”, który jest swego rodzaju ukłonem w stronę “Śmierci poety”.

I tu dochodzimy do punktu, w którym zdajemy sobie sprawę, że większość z nowych utworów budzi kojarzenie z czymś co słyszeliśmy już na “Tacie” 1 i 2. Dla jednych będzie to wada – dla mnie jest to olbrzymi plus ponieważ są to niesamowicie pozytywne skojarzenia i związane z nimi wspomnienia. Na korzyść “Tata Kazika Kontra Hedora” działa dodatkowo niesamowicie łatwa rozpoznawalność poszczególnych utworów oraz ich przyswajalność.

Praktycznie już przy pierwszym przesłuchaniu niektóre fragmenty pozostają w głowie, teksty również zapamiętują się same. Dawno nie miałem tak z płytą Kazika. Dawno też nie cieszyłem się samym jej słuchaniem, bez szukania na siłę wad i dziury w całym. Dla mnie “Tata Kazika Kontra Hedora” jest najlepszym albumem, przy którym udzielał się artysta, od czasu “Ostatecznego Krachu Systemu Korporacji”. Świetna robota!

Moja ocena -> 8/10