Jakiś czas temu na rolowym pojawił się przypadkiem (krótki) cykl opisujący albumy debiutanckie. Mając na tapecie Ten Pearl Jamu stwierdziłem, że swoje szczytowe osiągnięcie nagrali już na starcie. Zacząłem się zastanawiać kto jeszcze znajduje się w takiej sytuacji: z nowszych rzeczy od razu nasunął mi się m.in. Korn. Ale co ze starszymi zespołami? Z klasyką? Black Sabbath? Debiut mają świetny ale Paranoid co najmniej mu dorównuje. Led Zeppelin? Też nie bardzo – bardziej lubię II i IV. Pink Floyd? Też nie. Po kilku kolejnych nietrafionych strzałach dotarłem do The Doors. Bingo! Niby późniejsze krążki(ze szczególnym naciskiem na Strange Days i L.A. Woman, troszkę dalej Waiting For The Sun i reszta) też są świetne ale to jednak nie takie oczarowanie i zachwyt jakie miałem przy okazji poznawania debiutu. Mamy tu praktycznie wszystko. Dwa single: „Break On Through”(trochę mniej znany) oraz „Light My Fire” (klasyka klasyków, czy jest ktoś kto tego nie zna?), kilka utworów równie przebojowych jak te powyższe: „Soul Kitchen”, świetny cover „Alabama Song” czy chociażby „Take As It Comes”. Do tego rzeczy spokojniejsze, bardziej klimatyczne: piękny „The Crystal Ship” oraz wcale nie gorszy „End Of The Night”. No i w końcu monumentalny „The End”, utwór nie do opisania. 11min41sek geniuszu ale nie dla wszystkich – na tle łatwej i przyjemnej reszty ten kawałek jest „dziełem dla wybranych”. Na tle reszty najsłabiej wypada „Twentieth Century Fox” od którego zawiewa trochę przeciętnością chociaż utwór nie jest zły. Po prostu reszta albumu trochę go przysłania. Nie zmienia to faktu, że album jako całość wypada genialnie i jest to jeden z najważniejszych debiutów w historii muzyki. Album, którego nie wypada nie znać;)

Moja ocena -> 10/10