Standardowo – w związku z nachodzącym końcem roku wypadałoby go jakoś podsumować i pochwalić to co na to zasługuje. A jest co! W tym roku nie było wielu premier, na które czekałbym niecierpliwie. Kilka albumów solidnie mnie rozczarowało. Ale pojawiły się też pozycje, które uratowały muzyczny honor i w sumie pierwszy raz od wielu lat wybór do podsumowania był jasny i oczywisty. Zdobyczy płytowych trochę się nazbierało: premier w zasadzie niewiele, natomiast starszych wydawnictw zdecydowanie więcej. W mojej dyskografii pojawiły się rzeczy, o których jeszcze niedawno w ogóle bym nie pomyślał jak np. PJ Harvey czy Bjork. Ale nie przedłużajmy – startujemy!

Scena polska – tu kandydat do tytułu roku był tylko jeden ale wydawnictw, które na długo zagościły w moim odtwarzaczu było kilka.

Sautrus – Anthony Hill – gdybyśmy byli w Stanach to ten materiał z pewnością zyskałby takie zainteresowanie na jakie zasługuje. Dzięki Stoned Meadow Of Doom “Anthony Hill” został odtworzony na yt ponad 70 000 razy – dobre i to. Ekipa Sautrusa nagrała album świetny, nośny, na długo zapadający w pamięć. Polskie granie psychodeliczno-stonerowe dawno nie było w aż tak dobrej formie. Krążek ma w zasadzie tylko jedną wadę – czas trwania. Po końcowych dźwiękach chciałoby się jeszcze co najmniej jeden lub 2 utwory. Sautrus dobrze brzmi z krążka ale jeszcze lepiej na żywo. W tym roku udało mi się być na 2 koncertach – jest moc!!!! Warto posłuchać: “The Fungus”, “Synopticon”.

Hańba! – Będą Bić! – kiedy w zeszłym roku widziałem Hańbę na żywo w Domku Grabarza myślałem, że to jednorazowy wyskok i zespół, który akurat ma swoje 5 minut. Jak to dobrze, że byłem w błędzie a Hańby 5 minut znacznie się przedłużyło. “Będą Bić!” jest jeszcze lepszy od poprzednika i jeszcze mocniej wkręca słuchacza w przedwojenny klimat i co ważne – nie nudzi się po kilku przesłuchaniach. Hańba jest jednym z niewielu polskich zespołów/artystów, którzy mieli możliwość nagrać występ na żywo dla KEXP – to o czymś świadczy!:) Warto posłuchać: “Za Nic”, “Polak Zbrojny”.

Kazik & Proforma – Tata Kazika Kontra Hedora – po kilkunastu latach “ligowej szarzyzny” Kazikowi udało się nagrać album, którego słucha się z przyjemnością od pierwszych do ostatnich sekund. Dużą rolę odgrywa tu całkowita wymiana muzyków. Proforma wniosła na płytę bardzo dużo świeżości i klimatu z czasów Stanisława Staszewskiego. Trzecia odsłona Taty nie przynosi takich klasyków jak dwie wcześniejsze ale jest to materiał bardzo równy i prezentujący wysoki poziom. Bez wstydu można postawić go na półce obok dwóch wcześniejszych części. Warto posłuchać: “1947”, “Ta Droga Była Daleka”.

Lunatic Soul – Fractured – Mariusz Duda po raz kolejny udowodnił, że jest artystą równie dobrym, jeśli nie lepszym, od tego, do którego często się go porównuje. “Fractured” nie przyjmuje się od razu. Przygoda z tym albumem to wolne poznawanie się i odkrywanie fragmentami. Z każdym kolejnym przesłuchaniem jest coraz lepiej i ciekawiej. Duże wrażenie robi też droga, ewolucja jaką przebył poboczny projekt Dudy. Ale czy w tym przypadku w ogóle można mówić o czymś pobocznym skoro Lunatic Soul ma już 10 lat i 5 albumów na koncie? Warto posłuchać: “Blood On The Tightrope”. “A Thousand Shards Of Heaven”.

Scena zagraniczna – tu wybór również był jasny i oczywisty a nawet łatwiejszy niż w przypadku Polski. Pojawiło się też dużo rozczarowań typu U2 czy Eminem. Niektórzy moi murowani faworyci również nie dali rady i ich albumy nie przeszły pozytywnie próby czasu. Mowa tu np. o Overkill, którego po początkowej fascynacji nie słuchałem już od kilku miesięcy. Ale nie przedłużajmy;)

Slowdive – przez długoletnich fanów zespołu nowy album – wydany po 22 latach przerwy – jest najgorszym w dotychczasowej dyskografii. Nie przeszkodziło mu to w zebraniu świetnych opinii, recenzji  i średniej powyżej 3,6 na Rateyourmusic. Mimo upływu lat Slowdive nadal urzeka klimatem i atmosferą. I nie jest to kopia wcześniejszych dokonań tylko raczej kolejny krok na drodze ewolucji i rzecz zupełnie inna od poprzednich. Jeszcze nigdy wybór albumu roku nie był tak jasny i oczywisty jak w tym przypadku. Co ciekawe – jest to jedno z bardzo niewielu wydawnictw, które nie oscylują bezpośrednio w moich klimatach a tak mnie urzekły i uzależniły. Warto posłuchać: “Sugar For A Pill”, “Star Roving”.

Converge – The Dusk In Us – zespół, który praktycznie od początku istnienia jest na fali wznoszącej, nie mógł nagrać słabego albumu. W przypadku najnowszego zdania mogą być podzielone jedynie co do tego czy jest to najlepszy album w dorobku zespołu czy może jednak ustępuje miejsca któremuś z wcześniejszych. “The Dusk In Us” jest świeży, rześki, dynamiczny. Kontynuuje drogę obraną przed laty przez Converge jednocześnie wprowadzając nowe elementy, które z miejsca się przyjęły. Dla fanów ciężkiego grania pozycja obowiązkowa. Warto posłuchać: “A Single Tear”, “I Can Tell You About Pain”.

Elder – Reflections Of A Floating World – piękny album ale jednocześnie bardzo trudny do sklasyfikowania i opisania. Ni to czysty stoner rock/metal, ni to ciężka psychodela czy granie progresywne. Elder już dawno porzucił przypiętą do zespołu etykietę i gra w swojej lidze, w której nie ma praktycznie żadnej konkurencji. “Reflections…” to gitarowa podróż przez magiczny, fantastyczny świat zamknięta w 6 utworach, których średni czas trwania osiąga powyżej 10 minut. Ponad godzina z tym materiałem mija w ekspresowym tempie. I żal jedynie przegapienia możliwości zobaczenia zespołu na żywo na Red Smoke Festival w Pleszewie… Warto posłuchać: “Sanctuary”, “The Falling Veil”.

The War On Drugs – A Deeper Understanding – pozycja, nad którą zastanawiałem się najdłużej. A w zasadzie jej jedyną wadą jest to, że została wydana jako następca świetnego “Lost In The Dream”, do którego bardzo często jest porównywana. Granduciel z zespołem nagrali album niesamowicie ciepły i szczery. Zdecydowanie bardziej jednolity i spójny od poprzednika. Nie odnajdziemy tu ambientowych wstawek czy nawet całych utworów. W zamian za to otrzymujemy ponad godzinę muzyki płynącej prosto z serca z wieloma świetnymi, bardzo melancholijnymi fragmentami. Warto posłuchać: “In Chains”, “Thinking Of A Place”.

Vile & Barnett – Lotta Sea Lice – Kurt i Courtney nagrali płytę sielską, swojską, niesamowicie ciepłą i otwartą. Słuchając jej mamy wrażenie, że to nie gwiazdy światowego formatu tylko nasi bliscy znajomi, którzy urządzili kameralny koncert specjalnie dla nas. Artyści idealnie się tu uzupełniają a ich lekko bałaganiarski styl grania i śpiewania dodaje płycie uroku. “Lotta Sea Lice” jest jak zimne piwo w upalny dzień, jak zaciągnięcie ręcznego w świecie gnającym na złamanie karku, jak zbliżający się weekend. Warto posłuchać: “Over Everything”, “Continental Breakfast”.

Warbringer – Woe To The Vanquished – spośród thrashowych zespołów, które znam od dłuższego czasu Warbringer jako jedyny nagrał w tym roku album, który wciąga i kopie po tyłku od pierwszej do ostatniej sekundy. Z całej tegorocznej thrashowej świty właśnie do “Woe To The Vanquished” wracam najczęściej. To o czymś świadczy biorąc pod uwagę, że w tym roku wyszedł też m.in. nowy Overkill i Kreator. Warbringer nagrał album ciężki, szybki, dynamiczny i przede wszystkim interesujący. Udowodnili tym, że w thrashu można jeszcze stworzyć coś ciekawego i że nowa szkoła wcale nie ustępuje tej starej. Warto posłuchać: “Shellfire”, “Voe To The Vanquished”.

Na koniec pozostaje mi tylko pożyczyć spokojnych świąt oraz muzycznego Nowego Roku!!! Może w końcu doczekamy się nowego Toola?;) Z zapowiedzianych premier wiemy już o nowym Manic Street Preachers. Reszta to wielka niewiadoma:)