Po średnim Unto The Locust nie czekałem z niecierpliwością na nowe wydawnictwo Machine Head. Nie śledziłem zapowiedzi, tylko pobieżnie przesłuchałem wrzucone do sieci nowe utwory. Ale oczywiście jak przyszło co do czego to i tak w dniu premiery musiałem posłuchać co tam Flynn z zespołem wymyślił. Od premiery minęło kilka dni i ładnych kilkanaście przesłuchań. Czas zatem wyciągnąć jakieś wnioski. Zaczniemy od minusów aby jak najszybciej mieć je za sobą. Najpoważniejszy zarzut – Bloodstone & Diamonds jest po prostu za dużo… Album trwa 71 minut czyli o 10 minut od świetnego moim zdaniem The Blackening. Problem jest taki, że TB stanowił w miarę spójną całość i tej długości nie było aż tak bardzo czuć. Tutaj są momenty kiedy człowiek myśli “skończy się to wreszcie czy nie?”. Tam mieliśmy 8 utworów, tu mamy ich 12 – obecności niektórych w ogóle nie rozumiem. Jakby wyrzucić parę rzeczy, kilka innych skrócić (tak aby całość miała 50-55 minut) to otrzymalibyśmy krążek, który powalałby i dorównywał najlepszym wydawnictwom MH. z Bloodstone & Diamonds tak niestety nie jest. Chociaż i tak krążek wypada zdecydowanie lepiej od Unto The Locust. Album zaczyna się od “Now We Die”, który wita nas smyczkami. Początek (i fragment w środku) jest pompatyczny do granic możliwości ale po osłuchaniu utwór zaczyna sprawiać pozytywne wrażenie. Dynamiczny “Killers And Kings” wpada w ucho już przy pierwszym przesłuchaniu. Jeszcze lepiej wypada ekspresowy thrashowiec “Night Of Long Knives”. Kawałki te przedziela “Ghosts Will Haunt My Bones”, który mi osobiście przypomina czasy The Burning Red. I tu dochodzimy do momentu, w którym warto wspomnieć o bardzo istotnej rzeczy. Tak jak The Blackening był spójny i tworzył jedną, w miarę hermetyczną całość tak Bloodstone & Diamonds jest przedstawicielem muzycznego bajzlu. Mamy tu utwory nawiązujące właśnie do The Blackening jak i do The Burning Red czy też Unto The Locust. Niestety trafia się też powrót do Superchargera i nu metalu w kawałku “Game Over”. Chociaż…. Akurat w tym przypadku w ogóle mi to nie przeszkadza bo akurat tego utworu bardzo fajnie się słucha. Jedynie mógłby być krótszy o 1-2 minuty. Podobnie sprawa ma się z “Take Me Through The Fire”. W zasadzie tego utworu mogłoby tu nie być w ogóle. Niczego ciekawego nie oferuje i tylko nabija minuty. Podobnie jak potworek “Imaginal Cells”. Tu już w ogóle nie wiadomo co autor miał na myśli… Muzycy MH pozazdrościli Godsmackowi “Vampires”? Jak dla mnie rzecz do wyrzucenia. Chociaż niektórzy pewnie będą się tu doszukiwać głębszego sensu i muzycznego kunsztu;) Co jeszcze? Niektórych z pewnością zaskoczy “Damage Inside” – skromny w formie, bogaty w treści. Utwór ukazuje MH w spokojnej odsłonie. A co z resztą? Reszta jest jak cała forma zespołu na przestrzeni ostatnich lat czyli sinusoidalna: momentami lepiej, czasem gorzej(ale ogólnie na plus). Machine Head zachowuje się jak spółka giełdowa: po genialnym debiucie i trzymaniu formy (Burn My Eyes i The More Things Change…) przyszedł czas na lekki spadek (The Burning Red) i gwałtowną korektę (Supercharger), po której przyszło mocne odbicie i hossa (kolejne 2 krążki). Następnie do czynienia mieliśmy z kolejną korektą (UTL). Bloodstone & Diamonds można uznać za wybicie z lekkiego dołka i zapowiedź czegoś fajnego w przyszłości. Oby ta prognoza się sprawdziła i zespół nagrał jeszcze coś wybitnego.

I jeszcze jedna rzecz na koniec. W ostatnich latach bardzo nie podoba mi się stylizacja członków zespołu. Początkowo robili się na “rasowych” metalowców, później przyszła era nu a teraz do czynienia mamy z nie wiadomo czym. Wizualnie z zespołu robi się taki metalowy Nickelback.

Moja ocena -> 7/10