Wczoraj minęło 40 lat od wydania tego albumu w Wielkiej Brytanii. Dark Side Of The Moon jest pewnego rodzaju fenomenem: jest to chyba najbardziej rozpoznawalne dzieło Floydów mimo że nie jest ich najlepszym albumem. Ma też okładkę, która uznawana jest z jedną z najlepszych w dziejach muzyki mimo że nawet u siebie w kolekcji mam kilkanaście lepszych. Czyli co? DSOTM należy do kategorii „overrated”? Zdecydowanie nie. Przez te 40 lat powstało tysiące recenzji, w których to rozpracowano i rozłożono ten krążek na czynniki pierwsze. Chyba wszystko już zostało powiedziane i napisane zatem nie ma sensu dorzucać do tego wielkiego grona kolejnej pospolitej opinii więc dziś będzie troszkę inaczej.

Pink Floyd poznałem będąc już małym smarkiem. W pamięci wyrył mi się wtedy „Another Brick In The Wall”, reszta mnie nie interesowała bo wolałem Queen. Chęci do poznania twórczości Gilmoura, Watersa i reszty nie miałem jeszcze długo. Jakieś 5 lat temu znalazłem w sieci amatorską przeróbkę Animals na DTS. Posłuchałem z ciekawości i wbiło mnie w fotel. Szybko zostalem posiadaczem oryginału w normalnej wersji CD, a że akurat płyty PF były w atrakcyjnej cenie – 29,99zł to od razu kupiłem też Wish You Were Here i The Division Bell. Sukcesywnie uzupełniałem swoją kolekcję o ich kolejne albumy studyjne. Dziś mam już wszystkie a DSOTM był jednym z ostatnich jakie nabyłem. Dlaczego? Bo przez bardzo długi czas nie mogłem się do niego przekonać. Taki Animals czy WYWH biły go na głowę. Swoją drogą – do opisania ich zabieram się już od kilkunastu miesięcy i jakoś mi nie wychodzi. Uwielbiam je ale jednocześnie mam wielki problem ze zrecenzowaniem ich, opisaniem moich odczuć i uchwyceniem w tekście właśnie tego co uchwycone być powinno. Zasadniczo w moim przypadku dotyczy to większości płyt progresywnych – mają one swoją specyfikę. Może w najbliższym czasie doznam jakiegoś oświecenia i uda mi się sklecić coś co będzie miało ręce i nogi. Wracamy do DSOTM. Moja przygoda z tym albumem przez kilka lat ograniczała się do sporadycznych odsłuchów przy odświeżaniu całej dyskografii lub na zasadzie „a dam mu jeszcze jedną szansę, może tym razem się przekonam”. No i w końcu ten dzień nadszedł. Nawet nie wiem kiedy to było. W końcu udało mi się odkryć „to coś” drzemiące w DSOTM. Dziś wciągam ten album bez żadnych zastrzeżeń i często gości u mnie w odtwarzaczu. Nadal uważam Animals i WYWH za lepsze wydawnictwa ale i Ciemna Strona Księżyca jest już dla mnie albumem genialnym. Ciężko byłoby wybrać stąd coś wyróżniającego się na tle całości. I chyba właśnie tak trzeba traktować ten album – jako jedną całość, w takiej postaci prezentuje się najlepiej. Trudno uwierzyć w to, że np. taki „On The Run” powstał bez użycia komputera. Świetnie brzmi zegarowy początek „Time” puszczony na bardzo wysokim volumie. No i tak można by wymieniać i wymieniać. Jedno jest pewne: jeśli nie spodobał Ci się DSOTM to daj mu kolejną szansę(i kolejną i kolejną i kolejną aż do skutku:) bo na to zasługuje.

Moja ocena -> 10/10