Drugi album A Perfect Circle znacząco różni się od debiutu. Jest zdecydowanie spokojniejszy, bardziej subtelny, inny. Już po okładce widać, że będziemy mieli do czynienia z czymś różniącym się od Mer De Noms. Tu dominuje biel i jasne kolory, tam wszystko tonęło w mroku. Otwarcie też jest inne. Na debiucie zespół poczęstował nas przebojowym, chwytliwym numerem. Tu natomiast mamy trwający prawie 8 minut “The Package”. Świetny, niespokojny utwór mieszający lekkie z ciężkim. W ogóle się nie nudzi i bardzo szybko przelatuje. Otwarcie jednak nie zapowiada tego co będzie się działo za chwilę. Dwa kolejne utwory to geniusz w czystej postaci, mogę ich słuchać godzinami. A mowa tu oczywiście o “Weak And Powerless” oraz “The Noose”. Pierwszy – singlowy i niesamowicie przebojowy to jeden z najlepszych utworów APC i czołówka moich ulubionych kawałków (tych lżejszych;) w ogóle. Piękne 3min i 15sek. Drugi już taką przebojowością nie grzeszy, tworzy natomiast nieziemską atmosferę (swoją budową przypomina mi trochę “Bad” U2 z tym rozkręcaniem się napięcia). Tego koniecznie trzeba posłuchać. No ale “The Noose” się kończy i rozpoczyna “Blue” – kawałek chwytliwy z bardzo szybko wpadającym w ucho refrenem. Świetny ale to nie to co poprzednie 2 utwory;) Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku “The Outsider” – kawałek jest jednak troszkę cięższy. Grono świetnych utworów uzupełnia ostatni na krążku “Gravity” z bardzo fajną gitarą na początku. A co z pozostałymi utworami? Jest tu kilka na prawdę bardzo fajnych np. “Vanishing” kojarzący mi się z niespokojnym, obłąkanym snem, “Pet” – najcięższy na płycie, odrobinę wyciszenia przynosi “A Stranger”. Pozostają 3 utwory ewidentnie odstające od reszty. “The Nurse Who Loved Me” – cover Failure – totalnie mi tu nie pasuje (failure w tym przypadku idealnie pasuje). “Crimes” i “Lullaby” też wybitnie wysokim poziomem nie grzeszą. Jakby ich nie było na tym krążku to pewnie nikt by nie rozpaczał bo i tak pozostałoby tu ponad 40 minut bardzo fajnej muzyki.

Moja ocena -> 9/10